အဲဒီ ပေရာ္ဖက္ဆာဟာ ဒီလမ္းေပၚမွာ ျမန္မာျပည္သူ ကြ်န္မနဲ႔ ဆုံရင္ေတာ့ သတိဝင္လာသလို ဝမ္းသာအားရ ယဥ္ေက်းလွစြာ၏ ႏႈတ္ဆက္ရွာရဲ႕။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေျပာရွာတဲ့၊သူတတ္တဲ့ ျမန္မာစကားေလးကလည္း ဘယ္ေလာက္အားရွိဖို႔ ေကာင္းသလဲ။သူ႔စိတ္ရင္းကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဖာ္ျပသလဲ။ ‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပးလာခဲ့ေနာ္’ တဲ့။ သူေျပးလာခုိင္းတဲ့ သူ႔အိမ္ဟာ ေအာက္စဖို႔ဒ္ၿမိဳ႕ေလး ရဲ႕ အမွတ္ ၁၅၊Park Town မွာရွိပါတယ္။ကြ်န္မနဲ႕ မမကို ဖိတ္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာ လက္ဖက္ရည္ပဲြနဲ႔ ဧည့္ခံခဲ့တာ။
လာပါဦး၊ လာပါဦး.......
ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ................
ေကာ္ဖီ ေသာက္မလား၊ လက္ဖက္ရည္ပဲလား..............
သူတတ္သမွ် ျမန္မာ စကားေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံေနရွာတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာဟာ စိတ္ရင္း သေဘာထား ျပည့္ဝသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကြ်န္မ သိေနသလိုပါပဲ။
ဒီမွာၾကည့္ပါဦးတဲ့..
မမနဲ႔ ကြ်န္မကို သူက ျပရွာတယ္။
အိပ္ခန္းထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၊အိပ္ယာတစ္ခု၊ေခါင္းအုံးတစ္လုံး.... သူက ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ (တရုတ္ပန္းခ်ီဆရာ လက္ရာ)
ပန္းခ်ီကားႀကီးကို ေခါင္းရင္းမွာေထာင္လို႔။
ကြ်န္မက မ်က္ရည္က်ေတာ့ သူက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ‘မငိုပါနဲ႔၊ မငိုပါနဲ႔၊ သူ႔အတြက္ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔၊
She is still going strong’ ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ‘When, When ဘယ္ေတာ့လဲ၊ဘယ္ေတာ့လဲ’ တဲ့။ဧည့္ခန္းက ဘုရားပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ ထုိးထားတဲ့ ၾကည္ညိဳစရာ ဘုရားစင္ေလးကို
ေငးၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္ေဝရုံကလဲြလို႔ ကြ်န္မက ဘာမ်ားေျဖနဳိင္မွာတဲ့လဲ။ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ သူဒီတစ္ခါျပန္ေတြ႔ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ဝတ္ေတာ့မတဲ့.....
သူ႔ေဘးနားက သားငယ္ကေလး ‘ကင္’ ရဲ႕(ျမန္မာျပည္မိခင္ေဒၚစုကုိလာေတြ႔သူ )
မ်က္လုံးစိမ္းေလးေတြကို လည္း ကြ်န္မမွာ သနားအားနာလွပါရဲ႕။
အို- ကြ်န္မ မေတြးခ်င္ပါဘူး။
သူ႔အတြက္ ကြ်န္မ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ကြ်န္မတုိ႔ေတြ႔ဆုံၾက အၿပီး ခုႏွစ္လအၾကာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေႏြဦး မတ္လ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္မွာ၊သူ႔ရဲ႕အသက္ ၅၃ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွာေတာ့ သူ႔ခ်စ္တဲ့သူကို ျမန္မာျပည္သူလူထု သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္ရဲ႕ လက္ထဲကိုစိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ႏွံလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဳိင္တဲ့ခရီးဆီကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ရွာပါၿပီ။
...................... ႏုႏုရည္(အင္း၀ )
