[ က်ေနာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဗ်ာ… က်ေနာ္ေျခာက္နွစ္သားထဲက တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ့္မွတ္တမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲ ခိုကိုးရာမဲ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ၀မ္းနည္းလာမိတယ္ ေထာင္ထဲမွာ ေန႕တိုင္းေတြးေနတဲ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ အမ်ားၾကီးသင္ယူဆိုတဲ့ က်ေနာ္အားတင္းလာတဲ့ ေျခာက္နွစ္ တလေသာ ညဆိုးေတြရဲ႕ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီး ပ်ိဳလဲသြားျပီ။ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ က်ေနာ့္ကို ..........]
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းဦးခင္ညႊန္႕နွင့္တကြ ေနာက္လိုက္စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အေပါင္းေတြရဲ႕ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚထားခဲ့ေသာ ေမတၱာေစတနာေတြကို ျပန္သတိရလို႔ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေလး ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။
ေထာင္ခုနွစ္နွစ္ကို အင္းစိန္ေထာင္မွာ က်ခံျပီး လြတ္ရက္ေစ့လို႔ လြတ္လာတဲ့က်ေနာ္။ အင္းစိန္ေထာင္ၾကိဳးတိုက္ထဲမွာ အၾကာၾကီး ပိတ္ေလွာင္ခံထားရလို႔ ပိုးဟပ္ျဖဴ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ တေယာက္ ၁၉၉၇ ခုနွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလကုန္ပိုင္းရဲ႕ ေန႕တေန႕မွာေတာ့ အလြန္၀မ္းသာေနပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ေက်ာင္း စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းလို႔ လူသိမ်ားေသာ အထက (၆) ဗိုလ္တေထာင္ သြားျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ကိစၥအ၀၀ စီစဥ္ရန္ျဖစ္မွာမို႔ပါ။
အိမ္က သန္းေခါင္စာရင္းနွင့္ ေထာင္ထြက္လက္မွတ္ကိုင္လို႔ ထြက္အလာမွာပဲ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဘန္ဒါပင္ေအာက္ ခံု၀ိုင္းေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူနွစ္ေယာက္ စလိုက္လာပါတယ္။ သူတို႕က သားေရအိတ္ကိုယ္စီ လြယ္ထားကာ မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ျပီး လိုက္လာတာျဖစ္လို႔ သိလိုက္တာေတာ့ ဒီလူေတြက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါ။ ကုန္သည္လမ္းမမွာ ရွိတဲ့အေဖ့အိမ္ကေန စထြက္တာနဲ႕ လိုက္လာတဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္မရတာနဲ႕ ေက်ာင္းကို တည့္တည့္မသြားေတာ့ပါ။ အေနာ္ရထာလမ္းအတိုင္း တက္သြားျပီး ဟိုးဆူးေလထိပ္မွာ ရွိတဲ့ ဆူးေလေက်ာက္ေက်ာ အရင္သြားေသာက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြ အကုန္လံုးကို ပတ္ျပီး ရုပ္ရွင္ေၾကျငာဓါတ္ပံုေတြ လိုက္ၾကည့္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း အတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး တခါ လမ္း(၄၀) အထက္လမ္းထဲ၀င္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚေတြ ၀င္ရွာေသးတယ္။ ျပီးမွ အေနာ္ရထာလမ္းဖက္ ျပန္ထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ေက်ာင္းဖက္ကို သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဟိုလူနွစ္ေယာက္မ်က္နွာ ကၽြဲျမီးတိုေနပါျပီ။
ေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္က ၀င္ျပီး။ ေက်ာင္းရဲ႕ ေအာက္ထပ္က ရံုးခန္းေသးေလးမွာ က်ေနာ္နွင့္သိျပီးသား ဆရာအခ်ိဳ႕ တာ၀န္က်ေနလို႔ စကားေျပာ နႈက္ဆက္ျပီး။ က်ေနာ္လာရင္းကိစၥေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးက လက္မွတ္ရယ္။ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာရယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာရယ္။ မ၀တ ေထာက္ခံစာရယ္လိုပါတယ္တဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေထာင္ကလြတ္လာလို႔ပါ။ က်ေနာ္လည္းေျပာတာေပါ့ ဆရာရယ္ က်ေနာ္က ခိုးဆိုးလုယက္ျပီး ေထာင္က်တာမွ မဟုတ္တာ ဆိုေတာ့။ ဆရာေတြက သားရယ္ ဆရာတို႕ကို နားလည္ပါ။ ဆရာတို႕ဆႏၵနွင့္ သားကိုေတာင္းေနတာ တခုမွမရိွပါဘူးကြာတဲ့။
ဒီလိုနွင့္ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ကြက္ေထာက္ခံစာနွင့္ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာယူလို႕ျပီးေတာ့ မ၀တ ေထာက္ခံစာက မရပါဘူး။ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးက ေထာက္ခံစာရမွ မ၀တက ေထာက္ခံေပးပါမယ္ ဆိုလို႔ တခါ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးကို သြားျပန္ေတာ့။ ျမိဳ႕နယ္က ေက်ာင္းကေအာင္လက္မွတ္ပါမွ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္မွာ ေထာင္မက်ခင္ထဲက အိမ္မွာရွိသမွ် ငယ္ငယ္ထဲက ၾကီးလာတဲ့အထိ ဓါတ္ပံုေတြ ေက်ာင္းနွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဆုတံဆိပ္ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ကစလို႔ အမ်ိဳးသားေန႕ေဟာေျပာပဲြဓါတ္ပံုပါမက်န္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လာသိမ္းသြားျပီေလ။
ဒီေတာ့ေက်ာင္းကို ျပန္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ေနျပီးတာလား စာေမးပဲြအခ်ိဳ႕ေျဖေနတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ အဲဒီမွာေအာက္ရံုးခန္းမွာ တာ၀န္က်ေနတာက ခုနွစ္တန္းတုန္းက ဆရာမတေယာက္လည္းပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုးတန္းတက္တုန္းက ဆရာ တေယာက္လည္းပါတယ္။ ဆရာမက အားရ၀မ္းသာ နႈက္ဆက္ျပီး။ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္တိုက္ မုန္႕ေတြလည္း အတင္းစားခိုင္း ဆရာေရာ ဆရာမ နွစ္ေယာက္လံုးေရာ ေက်ာင္းရံုးခန္းထဲ ၀င္ထြက္ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမအခ်ိဳ႕ပါ ၀မ္းသာၾကတယ္။ ဒီလိုနွင့္လာရင္းကိစၥေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ျပႆနာစပါျပီ။ ဆရာေရာ ဆရာမပါ စာအုပ္ေတြ တထပ္ျပီး တထပ္ ရွာတယ္။ ေက်ာင္း၀င္အမွတ္ ၁၁၄/၈၀ ေမာင္ရဲမင္းထြန္း(ဘ)ဦးတင္ထြန္းေ၀ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ရွာမေတြ႕ပါဘူး။ ဒီလိုနွင့္ ဖုန္းေတြဆက္ၾက ေမးၾက ရွာၾကျပီး ဆရာတို႔က ေနာက္ေန႔ ျပန္ခ်ိန္းလိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႕ကိုေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ကေန ၀မ္းသာစြာနဲ႕ ထြက္မိတယ္။ ငါမၾကာခင္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မယ္။ ပညာေရးကို အျမင့္မားဆံုးသင္ယူမယ္လို႔ ေထာင္ထဲမွာ ရည္ရြယ္တဲ့ က်ေနာ္ရင္ထဲမွာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအျပည့္နွင့္ေပါ့။ အိမ္ကထြက္ထဲတာနွင့္ လိုက္ေနၾက နွစ္ေယာက္ကလည္း အေနာက္ကပါလို႔။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကိုျမင္တာနွင့္ ထိုင္ခိုင္းျပီး အျပင္ထြက္လိုက္ အထဲ၀င္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ တာ၀န္က် ဆရာဆရာမေတြကို ၾကည့္ျပီး ရင္တုန္ေနတယ္ ဘာမ်ားျဖစ္ျပီလည္း တခုခုေတာ့ ျဖစ္ျပီဆိုတာ သိေနျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာလာထိုင္ျပီး စကားေျပာဖို႔ ေခ်ာင္းဟန္႕လိုက္ ျဖစ္ေနျပီး စကားေတြ ခံေနတာ အရွည္ၾကီးျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ္က ဆရာေျပာပါ အားမနာပါနွင့္ ဆိုမွ။
“သား ေမာင္ရဲမင္းထြန္း ဆရာတို႕ မင္းကို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတယ္ အရမ္းလည္း အားနာတယ္ကြာ မင္းကို ဆရာတို႔ ဘာမွထုက္ေပးစရာ မရွိပါဘူး။ မွတ္တမ္းကိုမရွိတာ။ ဆရာတို႔လုပ္တာ တခုမွ မပါဘူးေနာ္ သားလည္းသိမွာပါ ဆရာတို႕က ၀န္ထမ္းေတြသက္သက္ပါ ဘာအာဏာမွ မရွိဘူးေနာ္”
က်ေနာ္တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဗ်ာ… က်ေနာ္ေျခာက္နွစ္သားထဲက တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ့္မွတ္တမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲ ခိုကိုးရာမဲ့သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ၀မ္းနည္းလာမိတယ္ ေထာင္ထဲမွာ ေန႕တိုင္းေတြးေနတဲ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ အမ်ားၾကီးသင္ယူဆိုတဲ့ က်ေနာ္အားတင္းလာတဲ့ ေျခာက္နွစ္ တလေသာ ညဆိုးေတြရဲ႕ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီး ပ်ိဳလဲသြားျပီ။ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဟာကြာဆိုျပီး ဆရာက ထလာကာ ပုခံုးလာညွစ္ျပီး
“သားရယ္ ေယာက်ာၤးပဲကြာ စိတ္တင္းထား မင္းဘ၀မွာ မင္းၾကိဳးစားလို႔ ရနိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီး အားတင္းထားစမ္းပါ။ ဆရာ႕ကို ကတိေပး မင္းအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႕ မင္းလုပ္နိုင္ပါကြ မင္းက တကယ့္ေကာင္ပါကြာ ဆရာတို႔ အမ်ားၾကီးေမ်ာ္လင့္တယ္ သားရယ္ အားမေလ်ာ့စမ္းပါနွင့္”
ေျပာခါမွာ က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။ ဆရာက်ေနာ္သြားေတာ့မယ္လို ေျပာရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီးနားက ဆရာမအခ်ိဳ႕ က်ေနာ္ကို ဂရုဏာ သက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနွင့္ ၾကည့္ေနတာကို မခံနိုင္ေတာ့ဘူး ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္ေနာက္ကို႕ ဆရာက ေျပးလုိက္လာျပီး။
“သား ဆရာတို႔ကို အထင္မလဲြနွင့္ေနာ္ ဆရာတို႔ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ဆရာတို႔ဘ၀ကို သားနားလည္တယ္ မဟုတ္လားဆိုျပီး” လိုက္ေျပာတဲ့ ဆရာ႕ကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"စိတ္ခ်ပါ ဆရာရယ္ က်ေနာ္ သိပါတယ္ ဘယ္သူေတြ လက္ခ်က္ဆိုတာ ဆရာလည္း ဆရာမတို႕ကိုေျပာလိုက္ပါ ဆရာတို႕ ဆရာမတို႕ကို က်ေနာ္ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာတို႔အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္သိပါတယ္" လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ညိဳမဲေနတဲ့ ဆရာမ်က္နွာက မ်က္ရည္တေပါက္က်လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္က အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာ က်ေနာ္တို႔ေမာ့မၾကည္ရဲဲ႕ဆရာ မ်က္နာတည္တဲ့ဆရာ မ်က္နွာက မ်က္ရည္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ရိႈက္ငိုမိတယ္။ က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ ဆရာဆိုျပီးထြက္လာေတာ့ ဆရာက သဘက္သားပု၀ါနွင့္ က်ေနာ္မ်က္နွာက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ျပီး။
“သားငိုျပီး မသြားပါနဲ႕ ဆရာကို ကတိေပး မငိုေတာ့နွင့္ မင္းၾကိဳးစားပါ ၾကိဳးစားမယ္မဟုတ္လား” လို႕ေမးလာေတာ့ က်ေနာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ဆရာက သူ႕အိတ္ထဲက ေဖါင္တိန္ကို က်ေနာ့အက်ီအိတ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္္ျပီး ပုခံုးပုတ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လို အသက္ ၂၅ နွစ္အရြယ္ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲ ဘယ္လိိုေျဖနိုင္မွာလည္း။
ေက်ာင္းတံခါးမၾကီးကေန ထြက္လိုက္ေတာ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုန္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ပူျပင္းေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္က က်ေနာ္တေယာက္။ သစ္ပင္ေအာက္အရိပ္ကေန က်ေနာ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး နွစ္ေယာက္ကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ျပီး။ ေနပူထဲမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ရဲမင္းထြန္း
Credit to: Ye Min Tun (Facebook မွကူးယူမွ်ေ၀သည္။)
