က်ေနာ္ အိ္မ္ေဘးနားကို မိသားစုတစ္စု ေျပာင္းလာတယ္။ သူတို႔ကဆိုင္ကယ္ အပို ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ အိမ္ေျပာင္း လာေတာ့ အဘြားအို တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ ေရခပ္တိုင္း၊ ျခံက ကပ္ေနေတာ့ သူတို႔ အိမ္ဘက္ကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အဘြားအို ကိုပဲ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ တုန္တုန္ခ်ည့္နဲ႔ ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ေနတာကိုပဲ ေတြ႔ရတာမ်ားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး “ အဘြား အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ့္ သူေတြ မရွိဘူးလားလို႔” ေမးေတာ့
“ ငါေျမးရယ္ အိမ္မွာ သမီးနဲ႔ သားမက္ ပဲရွိတယ္ သူတို႔က မအားၾကဘူးေလ” လို႔ေျပာေတာ့ “က်ေနာ္ အဘြား အ၀တ္ေတြကို ကူေလွ်ာ္ ေပးပါရေစလို႔” ေျပာၿပီးက်ေနာ္ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ပါ ေသး တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ သင္တန္း(၁) ႏွစ္ ေလာက္၊ သြားတတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားက အဘြားအို ကိုမေတြ႔ရေတာ့ ပါဘူး။ က်ေနာ္ အမေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘြားအို ဆံုးသြားၿပီး တဲ့ေလ....။ က်ေနာ္ စိ္တ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြား လိုက္တာ။ အမေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔သမီးနဲ႔ သားမက္ ႏွိပ္စက္လို႔ ေသသြားတာတဲ့။ က်ေနာ္ အရမ္းအံံ့ၾသ သြားတယ္။ က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အဘြားအိုကို ႏွိပ္စက္တာမွ မေတြ႔ရတာ။ ဘယ္လိုေတြ ႏွိပ္စက္လို႔ ေသသြားတာလဲလို႔ အမကိုေမးေတာ့၊ အမက ေျပာျပတယ္။ အဘြားအိုဟာ ေန႕တိုင္း သမီးနဲ႔ သားမက္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေတြမွာမွ သူ႔ရဲ႕ အကၤ်ီေတြကို မသိေအာင္ ေလွ်ာ္ရတာတဲ့၊ အသက္ႀကီးေတာ့ ဆီး၊ ၀မ္း မႏိုင္တာေတြျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္ေတြမွာ ေပတတ္တာေပါ့။ ဒါကို သမီးနဲ႔ သားမက္က အိမ္မွာ ညစ္ပတ္လို႔ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာမေနနဲ႔ အိမ္ေအာက္မွာ ေနလို႔ ေျပာတယ္တဲ့၊ အဘြားအိုဟာ သမီးနဲ႔ သားမက္ မသိေအာင္လို႔ သူတို႔သြားခ်ိန္မွ အ၀တ္ေလးေတြကို တိတ္တိတ္ေလး ေလွ်ာ္ခဲ့တာ။
ေနာက္ေတာ့ က်မ္းမာေရး မေကင္းျဖစ္လာတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေဆးမကုေပးတဲ့ အျပင္ အေမကို ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အိမ္ေနာက္ေဘးက ဂိုေထာင္ အပ်က္ေလးထဲမွာ ျပစ္ထားၾကတယ္တဲ့၊ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေကာ္ဇလံုထဲမွာ ထည့္ၿပီး ဂိုေထာင္ေပါက္၀မွာ သြားခ်ထားတယ္။ အဘြား အိုဟာ ၀ါးကြပ္ျပစ္ ေလးေပၚမွာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကဆို အိမ္နီးနားေတြက မေနႏိုင္လို႔ သြားၿပီးျပဳစုၾကရင္ အဘြားအိုကို ပိုႏွိပ္စက္လို႔ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သူမွ မသြားရဲၾကေတာ့ ဘူးတဲ့။ ညဘက္ဆို ခ်မ္းေတာ့ အဘြားအိုက ညည္းရင္ေတာင္ အိမ္ေပၚကေန ေရနဲ႔လွမ္းပတ္ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဘြားအိုဟာ အိပ္ယာေပၚမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနရေတာ့ ေက်ာမွာ အပူနာေတြ ေပါက္ေတာ့ အနာေတြျဖစ္ အရမ္းဆုိး၀ါးတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ခံစားရၿပီး ေသသြားခဲ့ ရတာတဲ့။
အမေျပာတာေတြကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ မ်က္လံုးကထြက္တဲ့ မ်က္ရည္ထက္ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းတာက ပိုတယ္ဗ်ာ။ အရမ္းခံစားရတယ္။ ရက္စက္လိုက္ၾက တာဗ်ာ၊ ကိုယ့္ကို ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး၊ ပခံုးလက္ႏွသစ္ လူျဖစ္ေအာင္ေကၽြးေမြး ခဲ့တဲ့ အေမကို အခုလိုမ်ိဳးလုပ္ရက္တဲ့ သားသမီးေတြကို က်ေနာ္အရမ္း အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိိဘအေပၚ မေကာင္းတာေတာင္မွ သား၊ သမီးေတြကို အျပစ္မျမင္ခဲ့ ရွာဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က အျပစ္မျမင္ေအာင္ အၿပံဳးမပ်က္ ကာကြယ္ေျပာသြား ခဲ့တယ္။ အဘြားအို တစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာထက္ ႏွလံုးသားမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခံစားသြားရမလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္တာေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ တို႔ မိဘေတြကို မေသခင္အခ်ိန္ အထိက်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္က်ေနာ္တို႔ မိဘေက်းဇူးကို ေက်ၿပီလို႔ မဟစ္ေၾကြးရဲ ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာေတာ့ မိဘ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိခ်ိန္ေတြ မွာ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ႏႈိင္ေသာ သားသမီးေကာင္း ေတြျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ..................။
Ps. (ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္မွန္ေလးပါ)
လင္းသစ္
Credit to: လင္းသစ္
