လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူသားတိုင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္စဥ္းစားတတ္ၾကတယ္။ လူမ်ဳိးတိုင္း၊ အုပ္စုတိုင္းက လူေတြဟာ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္အုပ္စု ေကာင္းစားေရးသာ စဥ္းစားတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္အုပ္စု အက်ိဳးကိုသာ အဓိကထားၾကတယ္။ တစ္ျခားလူမ်ဳိး တစ္ျခားအုပ္စုကို နစ္နာေအာင္ ဆုံးရႈံးေအာင္ လုပ္ခ်င္ ၾကတယ္။ တစ္ျခားလူမ်ဳိး တစ္ျခားအုပ္စုကို ဒုကၡေပးခ်င္ၾကတယ္။ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ျခားလူမ်ဳိး တစ္ျခားအုပ္စု နစ္နာဆုံရႈံးသြားရင္၊ ဒုကၡေရာက္သြားရင္ နစ္နာဆုံရႈံးမႈအေပၚမွာ ဒုကၡေရာက္မႈအေပၚမွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးရဲ႕ေအာင္လံစိုက္ခ်င္ၾကတယ္။
ဒါဟာ အတၱႀကီးမားမႈကိုေဖာ္ျပေနတာပဲျဖစ္တယ္။
လူ႔ေလာကႀကီးမွာ လူမွန္ရင္ လူသားအားလုံးကို လူဆိုတဲ့အျမင္နဲ႔ပဲျမင္သင့္တယ္။ လူဆိုတဲ့အျမင္နဲ႔ပဲၾကည့္သင့္တယ္။ လူသားထုတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ အက်ဳိးကို လိုလားရမယ္။ လူသားထုတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ အက်ဳိးကို သည္ပိုးေဆာင္ရြက္ရမယ္။ လူသားထုတစ္ရပ္လုံးရဲ႕ အက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး လူသားထုတစ္ရပ္လုံး စာ၀တ္ေနေရးသုခခ်မ္းသာဘ၀သာယာ
လွပေရးအတြက္ ႏိုင္တဲ့ဘက္က ပါ၀င္ကူညီရမယ္။ လူသားထုတစ္ရပ္လုံးကို အက်ဳိးျပဳသူျဖစ္ရမယ္။
လူတိုင္းဟာ အားလုံးအတူတူပဲျဖစ္တယ္။ လူသားျဖစ္သည့္အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရးလည္း တန္းတူပဲျဖစ္တယ္။ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာလည္း အတူတူပဲျဖစ္တယ္။ လူမ်ဳိးမတူလို႔၊ ဘာသာမတူလို႔၊ အုပ္စုမတူလို႔၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စရုိက္မတူလို႔ ၊ ဘာသာစကား၊ အသားအေရာင္၊ ေရေျမေဒသကြဲျပားလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ တစ္အုပ္စုနဲ႔တစ္အုပ္စု အနိမ့္အျမင့္မရွိပါ။
လူသားျဖစ္တည္မႈသာလွ်င္ပဓာနျဖစ္သလို လူဗီဇသာလွ်င္အဓိကျဖစ္တယ္။ လူသားတစ္ဦးတြင္ရွိရမယ့္ လူ႔အသိ၊ လူ႔အျမင္၊ လူ႔အေတြးအေခၚရွိဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။
မင္းမ်ဳိး၀င္း(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
