ဟိုတေန႔က ဖ်ာပံုက အသိတခ်ဳိ႕နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနတုန္းမွာ တေယာက္က ဒန္ေပါက္သြား၀ယ္လုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ ေနာက္တေယာက္က ထေျပာလိုက္တယ္၊ အဲ့ဒီဆုိင္မွာသြားမ၀ယ္နဲ႔၊ ဗမာေရာင္းတဲ့ ဆုိင္မွာပဲ ၀ယ္တဲ့။
အဲ့ဒီလို မြတ္စလင္ဆန္႔က်င္ေရးအျမင္ေတြဟာ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနၿပီလဲဆုိတာ မသိေပမဲ့ ဗုဒၵ ဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ အက္ေၾကာင္းႀကီးတခု ထင္ေနၿပီဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီ ႏုိ္င္ငံမွာ လူနည္းစုျဖစ္ေနတဲ့ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ အေနအထားကို စာနာမိသလို၊ တျခားႏုိ္င္ငံေတြမွာ လူနည္းစုျပန္ျဖစ္ေန တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အေနအထားေရာ ဘယ္လုိမ်ားရွိေနမလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ဘုရား ဘာလို႔ရွိခုိးလဲ ေမးရင္ ကုသုိလ္ရခ်င္လုိ႔ လုိ႔ပဲ ေျဖခဲ့ပါတယ္၊ ဘုရား႐ိုက္မွာကုိလည္း အရမ္းေၾကာက္ခဲ့ တာေပါ့။ ရြတ္လုိက္တဲ့ ဂါထာေတြလည္း မနည္းမေနာပါ။ အဓိပါယ္ေတာ့ တခုမွ နားမလည္ပါဘူး၊ နားလည္ဖုိ႔လည္း မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘာသာတရား ယံုၾကည္မႈဟာ အေၾကာက္တရားကို အေျချပဳတဲ့၊ ကိုယ္က်ဳိးရလုိမႈကို ေရွ႕ တန္းတင္တဲ့ မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈတခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ျမတ္စြာဘုရားကို ကုိးကြယ္ၾက တာ တန္ခုိုးရွင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္၊ ကယ္တင္ရွင္တဦးအေနနဲ႔ ကုိးကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာအရာမွာ အတုမရွိသူ၊ ေလာ ကလူသားအေပါင္းေပၚမွာ တတန္းတည္းေသာ ေမတၱာတရားကို အႏိႈင္းမဲ့ေလာက္ေအာင္ ထားခဲ့သူ၊ ဘယ္ဟာ မေကာင္းမႈ၊ ဘယ္ဟာ ေကာင္းမႈဆုိတာကို လမ္းညႊန္ျပသခဲ့သူအေနနဲ႔ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကတာပါ။
ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြ ကုိးကြယ္အားထားတာက ဘုရား တရား သံဃာ ဆုိတဲ့ ရတနာသံုးပါးေပါ့။ ဘုရားဆုိတာ သစၥာေလး ပါးကို ကုိယ္တုိင္သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ သူလုိ႔ အဓိပါယ္ရတယ္။ တရားဆုိတာက ကံ ကံ၏အက်ဳိးေပါ့။ သံဃာဆုိတာကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့အတုိင္း ကုိယ္တုိင္လည္း က်င့္ၾကံေနထုိင္တယ္၊ အဲ့ဒီတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ ေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ အမ်ားျပည္သူကိုလည္း ေဟာၾကားျပသေပးတယ္။ ဒီသံဃာေတာ္ေတြ သာမရွိရင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္နာၾကားခြင့္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ E=mc2 သီအိုရီအတြက္ အုိင္းစတုိင္းက အဓိက ဆုိေပမဲ့ ကုိယ့္ကုိ ျပန္သင္ေပးတဲ့ အတန္းထဲက ဆရာမရဲ႕ ေက်းဇူးကလည္း အႏိႈင္းမဲ့ဆုိတာ ေမ့ ထားလုိ႔ မရပါဘူး။
တခ်ဳိ႕ကေျပာၾကတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္သင့္ဘူးတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာဟာ လႊတ္ေတာ္တက္တာ၊ မဲဆြယ္ တာ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္တာ၊ ဥပေဒျပဳတာေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ သာသနာနဲ႔ ဒါေတြန႔ဲ ဘာမွ မွမသက္ဆုိင္တာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏုိ္င္ငံေရးဆုိတာဟာ ႏုိ္င္ငံသားအားလံုးရဲ႕ အေရးလုိ႔ ခံယူတတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအယူအ ဆဟာ အင္မတန္မွကို မွားယြင္းသြားပါတယ္။
၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက သံဃာေတာ္တပါးက မိန္႔သြားဖူးတယ္၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မၾကည္႔ရက္လုိ႔ပါ တဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ အၾကမ္းမဖက္ဘဲနဲ႔ တကယ့္ကို ၿငိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပခဲ့ၾကတာပါ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအက်ဳိးေမွ်ာ္ကုိးမႈ လံုး၀မပါ၀င္ခဲ့သလို၊ ရန္လိုအမုန္းထားမႈေတြလည္း မရွိခဲ့ ပါဘူး။ ပရဟိတအလုပ္ေတြ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့၊ အလွဴအတန္းေတြ အေျမာက္အမ်ားလုပ္ေနတဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး၊ ဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလည္း စစ္အစိုးရရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြ လုပ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း ကို ေ၀ဖန္ၾကတာပါပဲ၊ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းေတာ့ မေရာက္ၾကဘူး။ ဒကာ ဒကာမေတြကို နိဗာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြတင္ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ေနနည္းေတြကိုပါ ေဟာၾက ေျပာၾကတယ္၊ တုိင္းျပည္လိုအပ္ခ်က္အရ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေနၾကတယ္။
ပဲခူးဘက္မွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္တပါးကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ၀ိပသနာတရားေတြ အားထုတ္ခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ လိုအပ္ေနေတာ့ ဒါေတြလုပ္ေနၾကရတယ္၊ လူတေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သူျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ေခတ္ႀကီးက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ထမ္းေဆာင္သြားတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ တုိင္းတာရမွာပဲဆုိတဲ့ ဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္ ရဲ႕ စကားလုိေပါ့။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔အားလံုးလည္း တာ၀န္ေက်တဲ့သူေတြ တန္ဖုိးျမင့္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရမွာေပါ့ တဲ့။
ဒီဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနတာလား ဆုိ ဟုတ္ပါတယ္၊ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတာပါ၊ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အေရး ကုိ လုပ္ေနတာပါ၊ ဘုရားေဟာနဲ႔ မဆန္႔က်င္သလို၊ မုန္းတီးေရးတရားေတြ မပါပါဘူး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တုိးတက္ေရးကိုပဲ ေဟာၾက ေျပာၾက ေဆာင္ရြက္ၾကတာပါ။
ႏွေျမာတြန္႔တုိသူကို ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
အက်င့္ပ်က္သူကုိ အက်င့္ေကာင္းျဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
အမ်က္ေဒါသထြက္သူကို ေမတၱာျဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
လိမ္ညာေျပာဆုိသူကို အမွန္တရားျဖင့္ အႏုိ္င္ယူမည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလိုေဟာၾကားခဲ့တာပါ။ ဓါးနဲ႔ခုတ္သူကို တုတ္နဲ႔ျပန္႐ိုက္ဖုိ႔ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သမွ်ကုိ အတုိဆံုးေျပာပါဆုိ မေကာင္းမႈ ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈ ေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထားလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔၀ါဒရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး အယူအဆကေတာ့ ကံ ကံ၏အက်ဳိးပါ၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတာျဖစ္မယ္၊ လွလွေလး ေျပာရရင္ေတာ့ ကုိယ့္ျပဳသည္႔ကံ ပဲ့တင္သံ ကုိယ့္ထံ ျပန္လာ မည္ေပါ့။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ထုတ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒတရပ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရား ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ ေလာကနိယာမ တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကနိယာမ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ဘာသာ ဘယ္လူမ်ဳိးအတြက္မဆုိ မွန္ကန္ေန မဲ့ Global teaching ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ပုိင္ခြင့္ဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္အခြင့္အေရးတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဆန္းလြင္ရဲ႕ ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္လာသူတေယာက္အေၾကာင္းစာအုပ္မွာ သူ႔ ဘ၀ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမဆံုး အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာတယ္၊ ေလ့လာၾကည့္ တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ခရစ္ယာန္ကို ေျပာင္းတယ္၊ ေလ့လာၾကည္႔တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၵဘာသာကို ေလ့လာတယ္၊ ေနာက္ ဆံုးမွာေတာ့ အသက္ထက္ဆံုး ကုိးကြယ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားဟာ ဒီလုိပဲျဖစ္ရပါမယ္၊ ဘာသာတခု ခ်င္းစီမွာ အႏွစ္သာရေတြ ရွိၾကတယ္၊ ဒါေတြကို စိတ္တိုင္းက် ေလ့လာ၊ ၿပီးရင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကုိယ္ကုိးကြယ္ရံုပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ေတြက ကုိယ့္ဘာသာထဲကို ဘာသာျခားတေယာက္ ကူးေျပာင္းလာတယ္ဆုိ ဂုဏ္ယူၾကတယ္၊ အဲ၊ ကိုယ့္ ဘာသာ၀င္တေယာက္ တျခားဘာသာထဲ ေျပာင္းသြားရင္ေတာ့ နာလုိ႔မဆံုးဘူး။ ဒါဆုိ တဖက္ကၾကည့္ရင္ေရာ၊ ဒီဘာ သာရဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာက ေနာက္ဘာသာအတြက္ နာက်ည္းစရာကိစၥ၊ ကာကြယ္ရမဲ့ကိစၥႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုသာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ႏုိ္င္ၾကမွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈကို လူ႔အခြင့္အေရး တရပ္လို႔ ျမင္ရပါမယ္။ ကုိယ္ေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေနလုိ႔ မရေတာ့တဲ့ Globalization Age မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ ကမာၻၾကည့္ ၾကည့္တတ္ဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျပင္ပမွာ မုန္တုိ္င္းဘယ္ေလာက္ထန္ထန္၊ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့္အေဆာက္အဦးကသာ ခုိင္ခံ့မယ္ဆုိ စိတ္ပူ ေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီျပႆနာရဲ႕ အေျဖက မုန္တုိ္င္းဆီမွာ ရွိမေနပါဘူး၊ အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳလဲသြားႏုိင္တဲ့ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ကုိယ့္အိမ္မွာသာ ျပႆနာအရင္းအျမစ္က ရွိေနတာပါ၊ ဒါကို ေျဖရွင္းၾကရမွာပါ။ အဓိကအေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘာသာ တရားက ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရပ္တည္ေနႏုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ တြဲေနတဲ့၊ အစြန္းေရာက္မႈေတြနဲ႔ ျခယ္သ ထားတဲ့ အယူ၀ါဒတရပ္ ျဖစ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးသာ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ တျခားဘာ သာကုိ ေျပာင္းသြားဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ့္ေလ့လာမိသေလာက္ေလး ေျပာရရင္ေတာ့ တျခား ဘာသာ၀င္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ ဘယ္အခ်ိန္ေျပာင္းလာလဲဆုိ ဘာသာေရးကို သိပံၸနည္းက် ဆန္းစစ္မိတဲ့အခါ ေျပာင္း လာေလ့ရွိပါတယ္၊ ဒါ ကိုယ့္ဘာသာမုိ႔လုိ႔ အမႊန္းတင္ေနျခင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ သိပံနည္းက် ၀ါဒျဖစ္တယ္၊ ေ၀ ဖန္ဆန္းစစ္မႈကို အေလးထားတယ္ဆုိတာကုိ အားလံုးက လက္ခံထားၿပီးသားပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဘာသာ၀င္ေတြ ဘယ္အ ခ်ိန္ ဘာသာေျပာင္းလဲဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀က ေမွာင္အတိက်ေနတဲ့အခါမွာပါ။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္း ထဲက ကယ္မယ့္ကူမယ့္သူ မရွိလုိ႔ပါပဲ။
အနာႀကီးေရာဂါသည္တေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကုိ ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ သူ ဒီေရာဂါျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗုဒၵဘာ သာ၀င္ေတြက အနားေတာင္ ကပ္မခံေတာ့ဘူး၊ ၀ုိင္းပယ္ထားလုိက္ၾကတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးက ေရာက္လာၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံတယ္၊ ေငြေၾကးကအစ လုိအပ္တာ မွန္သမွ် ကူညီေပးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ဘာသာထဲ ၀င္မလားလို႔ ေမးေတာ့ သူ စဥ္းေတာင္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ၀င္ပစ္လုိက္တယ္ တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ ေမတၱာသုတ္ကုိေတာ့ အျမဲမျပတ္ ရြတ္ေလ့ရွိၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကာယကံ ေျမာက္ ေမတၱာထားႏုိင္တဲ့အပိုင္းမွာေတာ့ အင္မတန္မွကို အားနည္းေနပါေသးတယ္။
ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ ျပင္သစ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး တပါးက အရမ္းကို ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ေနရာတခုမွာ ဘုရားသခင္အေပၚ ယံုၾကည္မႈတခုတည္းနဲ႔ အပင္ပန္း ဆင္းရဲခံ သာသနာျပဳသြားတဲ့အေၾကာင္းေလး ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ဖတ္ေနစဥ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ္အရမ္းကို ၾကည္ညိဳေနမိပါ တယ္၊ ဘာက္ုိလဲဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေမတၱာတရားကိုပါ။
ဟုိတေလာေလးက ဖ်ာပံုမွာရွိတဲ့ သာစည္ဘုရားကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ မဟာစင္မုန္တုိင္းသတင္းေတြ ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ တုန္းကေပါ့။ ည ၈ နာရီေလာက္ရွိၿပီ၊ မုိးကေတာ့ ဖြဲဖြဲ ဖြဲဖြဲရြာေနတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေလာက္ေသး တဲ့ ေကာင္မေလးက စံပယ္ပန္းေတြ ေရာင္းေနတယ္၊ ရွိေနတဲ့ ဘုရားဖူးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘုရားအတြက္ ဆလုိက္မီး အလွဴေငြေတြ လွဴေနၾကတယ္၊ ဘုရားေရွ႕က အလွဴခံပံုးမွာ ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီကေလးေလးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး။ ကေလးမေလးရဲ႕ ပံုစံက မဟာစင္ေတြဘာေတြ မသိဘူး၊ စပယ္ပန္းေတြကုန္မွ အိမ္ျပန္ ရမဲ့ အေနအထား ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔မွာ က်န္ေနတာေတြအားလံုးကို ၀ယ္ေပးလုိက္တယ္။ သမီးပဲ ဘုရားမွာ သြားကပ္ၿပီး လုိရာဆုေတာင္းခဲ့ လုိ႔ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ဘုရားသြားကန္ေတာ့ရွာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ခုန၀တၳဳထဲက ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို သြားျမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္၊ သူသာဆုိ ဘယ္လုိအၾကင္နာ ေမတၱာေတြမ်ား ေပးလုိက္မလဲ မသိဘူးလို႔။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သာသနာကို တည္တံ့ေစခ်င္တယ္ဆို အျပင္မွာပဲ ဘုရားေတြတည္ေနလို႔ မရပါဘူး၊ တျခား ဘာသာ၀င္ကို လက္မထပ္ၾကနဲ႔ဆုိၿပီး တားျမစ္ေနရံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနရံုနဲ႔လည္း မရပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာသာ ေရးအေျခခုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အုိးမဖုတ္ခင္ အုိးလုပ္စဥ္၀ယ္ အုိးတြင္ႏွိပ္ခတ္ တံဆိပ္မွတ္ကား မျပတ္မစဲ အုိးပင္ကြဲလည္း အျမဲတေစ တည္ရွိေနသုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ျခင္းကသာ ဘာသာ သာသနာ ျပန္႔ပြားဖုိ႔အတြက္ အေရးတႀကီး လုိအပ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ ေဖးမကူညီ ၾကဖို႔လည္း လိုပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ကုိယ့္ဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရကို မသိၾကဘူး၊ ဂါထာေတြရြတ္ရင္ မ တဲ့ ဘာသာ၊ ကံစီမံရာဆုိၿပီး ဘာ အလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနတဲ့ ဘာသာတခုလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကံ ဆုိတာ ေစတနာနဲ႔ယွဥ္တဲ့အလုပ္လုိ႔ ဆုိလိုမွန္းမသိၾက ဘူး၊ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ တုိးတက္ခ်င္ရင္ ဘုရားခ်ည္း ထုိင္ရွိခုိးေနလုိ႔ မရဘူး၊ ဘုရားကလည္း ဒီလုိ မေဟာၾကားခဲ့ဘူး၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ လုိတယ္၊ ပညာတတ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ေတာ့ ကံဇာတ္ဆရာအလုိက် ဆုိတဲ့ လြဲမွားတဲ့ အယူအဆႀကီးကို ကုိင္ဆြဲထားၾကတယ္။ ဒါဟာ "အရာရာမွာ ဘုရားသ ခင္ အလုိေတာ္အတုိင္းပဲ" လို႔ ယံုၾကည္ၾကတဲ့ တျခားဘာသာ၀င္ေတြက ကမာၻကို အုပ္စုိးေနၾကခ်ိန္မွာ "အတၱာဟိ အတၱေနာနာေထာ - မိမိကိုယ္သာ ကုိးကြယ္ရာ၏" ဆိုၿပီး ဘုရားအဆံုးအမကို နာယူခဲ့ၾကရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၵဘာသာ ၀င္ေတြ ဆင္းရဲၿပီးရင္း ဆင္းရဲေနၾကရတဲ့၊ သူမ်ားကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခုပါပဲ။
လီယုိေတာ္စတိြဳင္းကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္။
Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself
ဟုတ္ပါတယ္၊ အေျပာင္းအလဲကို လုိခ်င္ရင္ အရင္ဆုံုး က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေျပာင္းၾကရမွာပါ။
ဓမၼႏၲရာယ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေလး၊ စိ္တ္၀င္စားဖုိ႔ အရမ္းကာင္းပါတယ္၊ ခုခ်ိ္န္မွာ ကေလးကအစ သိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကမာၻ ႀကီးက လံုး၀န္းတယ္ဆိုတာ၊ ေနကို ဗဟိုျပဳ လည္ပတ္ေနတယ္ဆုိတာ ၊ ကမာၻေျမမွာ ဆြဲအားရွိတယ္ဆုိတာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဓမၼႏၲရာယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခု က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ကုိင္ဆြဲထားတဲ့ ခံယူ ခ်က္ေတြ၊ ေထာက္ခံေနတဲ့ အျမင္ေတြ ဒါေတြကေရာ ရာႏႈန္းျပည္႔ မွန္ႏုိ္င္ပါ့မလား။ မေသခ်ာပါဘူး၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ တခါတေလမွာ အမွန္တရားဟာ အခ်ိန္ရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ကိုလည္း ခံယူတတ္ရလုိ႔ပါပဲ။
ဆရာတင္ေမာင္သန္းနဲ႔ ဆရာျမသန္းတင့္တုိ႔ ေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ဆံုၾကေတာ့ ဆရာျမက ေမးတယ္၊ ခင္ဗ်ား တုိ္က္ပံု မ၀တ္ဘူးလား တဲ့။ က်ေနာ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေနခ်င္တာ၊ တုိက္ပံုကို မႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္က က်ေနာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြက တုိက္ပံုန႔ဲမွ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ျမင္ၾကတာကိုး တဲ့။
က်ေနာ္က အဲ့ဒီလို မျမင္ဘူး ဆရာရဲ႕။
သူတုိ႔အျမင္နဲ႔ ခင္ဗ်ားအျမင္ေတာ့ မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အမ်ားအျမင္ကုိ ေလးစားေသာအားျဖင့္ ၀တ္ရတာေပါ့လို႔ ဆုိတယ္။
ဒီလိုဆုိေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ တုိက္ပံုက ႐ိုး႐ိုးတုိက္ပံုတထည္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔ မတူ ကြဲျပားေနတဲ့ သူ တပါးရဲ႕ အျမင္၊ သူတပါးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ သူတပါးရဲ႕ခံယူခ်က္ကုိ ေလးစားေၾကာင္း ျပသေနတဲ့ သေကၤတတခု ျဖစ္သြားပါ တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ကိုယ့္အမ်ဳိး ကုိယ့္ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိ္င္ဖို႔၊ အဲ့ဒါနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ လူ မ်ဳိးစံု၊ ဘာသာစံုု၊ ယဥ္ေက်းမႈစံုတဲ့ ႏုိ္င္ငံႀကီးမွာ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနႏုိ္င္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ့္ ကုိကိုယ္ ျပင္ၾကရပါမယ္။ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ တေယာက္ခ်င္းစီ ႀကိဳးစားၾကရ ပါမယ္။ ဗုဒၵ၀ါဒရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါမယ္။
ေနာက္ၿပီး
ဆရာျမသန္းတင့္လုိပဲ တုိက္ပံု၀တ္ၾကရပါမယ္။
YAN MAUNG
ဇြန္လ 24, 2013
(Source: Forever Friend)
